Al in 1568 wordt gesproken van een molen in dit gebied. Waarschijnlijk een rosmolen aangedreven door één of meer paarden, waarmee graan werd gemalen. De eerste windmolenaar was waarschijnlijk Steven Stevens, die in 1632 in Vlagtwedde wordt genoemd.
De molen werd in 1895 gebouwd door molenmaker Siefken te Blijham voor rekening van R. Rautenberg te Bourtange. Hiervoor werd het achtkant gebruikt van de oude oliemolen van Scheemda, aldaar gebouwd in 1803, aan de noordzijde van het Zijldiep.
Na Rautenberg was G. Bruining eigenaar. Deze bestelde eind 1907 bij Pot een nieuwe binnenroede. Jacob Sanders, afkomstig uit Sluis (diagonaal volstrekt de andere kant van Nederland!) hield vanaf 1924 de molen in bedrijf tot ca. 1945; daarna diens zoon Marinus.
In 1935 werd een tweedehands buitenroede gestoken, maar die ging evenwel al in 1944 weer verloren. Daarna is nog een paar jaar met één roede gemalen. Vanaf 1947 werd een koppel stenen met een elektromotor gebruikt (N.B. dit kan tot de dag van vandaag nog functioneren). Het malen op windkracht was toen echter afgelopen.
In 1967 werd de gemeente Bellingwolde eigenaar van de molen. Daarvoor was R.G. te Velde dat enige tijd geweest.
In 1972 volgde een grote restauratie. Dat was hard nodig, want de toestand was bijzonder slecht: de bedekking van achtkant en kap was deels verdwenen, evenals de stelling. In een latere fase kreeg de molen ook een nieuw bovenwiel.
Na deze ingrijpende herstelbeurt wordt er regelmatig met de molen gedraaid en ook gemalen.
De opzet van de molen is opmerkelijk en ongebruikelijk: het overgebleven koppel stenen (van een tweede koppel resteert eigenlijk alleen de steenkraan) ligt gelijk met de stellingzolder terwijl er totaan de kapzolder geen vloeren (uiteraard wel binten!) aanwezig zijn.
