De molen maakt deel uit als ondermolen van de molendriegang van de Nieuwe Driemanspolder (ca. 975 ha, opvoerhoogte eerste bemalingstrap 2,55 m.). De Nieuwe Driemanspolder ontstond op 1 januari 1976 als uitvloeisel van het inrichten van een waterbeheersplan voor de Driemanspolder en de Nieuwe Polder. De polder werd op 1 januari 1979 bestuurlijk opgenomen in het waterschap De Ommedijck.
Op 11 juli 1902 brandde de ondermolen door blikseminslag af. Op 14 november 1902 werd de herbouw gegund aan Jan Dekker, molenmaker te Hazerswoude. Deze bouwde een vrijwel nieuwe molen, omdat een sloopmolen van vergelijkbare grootte niet voorhanden was. Van de voorganger werden alleen bovenas en wateras met sintelstukken opnieuw gebruikt. Op 2 juli 1903, bijna een jaar na het afbranden van zijn voorganger, maalde de nieuwe molen voor het eerst.
Zowel het boven- als het ondergangwerk en het scheprad werden uitgevoerd in gietijzer (met houten kammen). Deze werden geleverd door 'de Pletterij' (vh. de ijzergieterij Enthoven). Het scheprad werd uitgevoerd volgens het systeem Paul (naar de waterschapsdeskundige Hendrik Paul, die de molen ontwierp). Het werd, met 6,90 meter, een zeer groot scheprad, dat relatief langzaam draaide.
In 1928 werd het bovenwiel door molenmakerij Ottevanger deels in hout gewijzigd, omdat er teveel problemen waren, met kambreuk als gevolg. Aan te nemen is, dat de gietijzeren kruisarmen niet voldoende soepelheid hadden.
Als eerste van deze driegang kreeg deze molen Dekkerwieken: op 14 december 1934 werd met het verdekkeren begonnen. Adriaan Dekker liet de werkzaamheden tegen een vriendenprijs uitvoeren, met de bedoeling later ook de twee andere molens van deze polder (tegen normaal tarief!) van dit systeem te kunnen voorzien. Aan te nemen is, dat de molen begin 1935 met het nieuwe systeem maalvaardig was.
In 1944 kreeg de molen een centrifugaalpomp. Al in 1934 was hierover door het polderbestuur nagedacht. Deze pomp verving het scheprad uit 1903 dat, door inklinking van de grond en (daardoor) daling van het polderpeil, steeds minder tasting kreeg. Het was in zoverre een proef, dat scheprad en wateras een jaar in bewaring zouden blijven, voor het geval de pomp niet zou voldoen. Op 5 december 1945 kwam de mededeling, dat de pomp voldeed en de losse onderdelen konden worden verkocht.
Toch lijkt de pomp in de praktijk niet te hebben voldaan: de ondermolen had te weinig capaciteit en dus was de balans uit de bemaling. Dit was de voornaamste reden dat de molengroep op 1 januari 1952 buiten bedrijf kwam. Maar ook was de molengang, waarvan tijdens de Tweede Wereldoorlog bijzonder veel was gevergd, op dat moment ook duidelijk in minder goede staat en aan een grote herstelbeurt toe.
De periode van stilstand en verval duurde niet al te lang: in 1958 kocht de Provincie Zuid-Holland de molens aan en liet deze vervolgens restaureren. De Dekkerwieken maakten daarbij plaats voor fokken.
De molens kwamen evenwel niet meer in bedrijf maar werden, als reservebemaling in het kader van de wet BWO (Bescherming Waterstaatswerken in Oorlogstoestand), steeds goed onderhouden. Pas vanaf 1973 is weer met enige regelmaat door de hele groep tegelijk gemalen.
In 2006 werd een nieuwe pomp van andere constructie aangebracht, zodat er nu weer sprake was van een echt maalvaardige molen.
In het voorjaar van 2012 werd de kap geheel opnieuw met riet gedekt. Na 12 mei werd begonnen met het vervangen van het riet op de romp. Eind juli was de werk geklaard en kon er weer worden gedraaid, althans: zo leek dat. Al langer was namelijk duidelijk dat in de waterloop sprake was van forse lekkage en de molen dus sterk 'onderloops' was. Na afdamming en afgraving van een deel van de grond rond de voorwaterloop stelde men vast, dat er in één van de keermuren een gat zat ter grootte van een voetbal. In 2013 is alles keurig hersteld, zodat deze molen er weer goed tegenaan kan.
Molenaars van deze molen:
Arie de Groot (1903 - 1931)
Pieter Hertog (1931 - 1952).
