De Mearmin / Geestmermeermolen

geschiedenis

Deze molen is in 1968 op initiatief van de industriële ondernemer Pier Prins uit Dokkum in het natuurgebied Geestmermeer neergezet om daar te dienen als inmaler. Het geheel was samengesteld uit onderdelen van diverse gesloopte Friese molens, de meeste van de in 1966 afgebroken molen van de polder Van der Veen (polder 117) te Roodkerk.

Als idee was dit beslist goed, maar helaas raakte deze betrekkelijk kleine molen na verloop van tijd steeds meer uit het zicht omdat de omgeving ging 'verbossen'. Rond 1994 zag de molen zelf er nog redelijk uit; daarna volgde een periode van ernstig verval en anno 2009 was de toestand te betitelen als 'haveloos': bekleding van zowel achtkant als kap waren deels verdwenen en zo hadden regen, wind en vandalen steeds meer toegang.
In december 2011 werden - door enige molenvrienden die het verval niet langer konden aanzien - beide houten roeden gestreken en het achtkant in plastic verpakt, om verdere achteruitgang zoveel mogelijk tegen te gaan.

In juni 2012 werd gemeld dat openluchtmuseum De Sûkerei in Damwâld (Damwoude) belangstelling had en het molentje een functie wilde geven op het museumterrein. Bijna twee jaar later was dit niet langer een idee maar een serieuze optie.
Ondertussen waren in maart 2014 de restanten van het molentje uit het Dokkumse natuurgebied weggehaald en ondergebracht bij molenmakerij Hiemstra te Tzummarum.

3 december 2015 werd het geheel herstelde achtkant geplaatst op een nieuw fundament bij De Sûkerei, op 13 mei 2016 volgden kap en staartwerk, vijf dagen later stak men de roeden, die meteen werden opgehekt. 14 oktober 2016 werd deze molen officieel in gebruik genomen.

Op het terrein van cultureel historisch centrum De Sûkerei staan drie “wâldhúskes” en een oude sûkereidroegeri (cichoreidrogerij) uit 1875. De “wâldhúskes” stonden vroeger in De Falom, Rinsumageast en De Westereen. De drogerij stond vroeger bij de brug over de Falomsterfeart. Deze muonts past perfect bij dit erfgoed.