gedicht over de ophande zijnde sloop van de molen destijds:
Vrienden! Ik ga afscheid nemen
Spoedig dreunt de mokerslag,
Spoedig vallen kalk en steenen,
Hij nadert snel: Mijn laatste dag!
'k Sta reeds met ontvleesde armen,
Ik sta ten spot van iedereen.
Een molen, die niet meer kan malen,
Een grooter onding is er geen!
Oh ja! 't is goed dat ik ga vallen,
't Is beter dan dat 'k bleef te kijk,
Zooals mijn vriend DE BLAAUWE MOLEN,
Want dat is spotten met een lijk!
De Hoop werd gebouwd op de plaats van de voormalige Heer Jan Vettentoren.
Gerrit van Driel, die deze molen liet bouwen was een zoon van Reijnier Geurts van Driel, korenmolenaar op "De Hoop" te Zuilichem. Reijnier was eind 1719 door een paard doodgeschopt, zijn vrouw heeft het molenbedrijf nog even voortgezet, twee van zijn zoons, Gerrit en Wouter zijn naar Rotterdam vertrokken.
Oscar den Uijl, 29 oktober 2014.
In 1736 werd de Roomolen vervangen. Deze stenen molen gebouwd door Gerrit van Driel.
In 1750 is Gerrit van Driel ook de eigenaar, in 1811 is dat Reinier van Driel.
Op de begane grond was een winkeltje voor de verkoop van molenproducten gevestigd.
Nieuwe Rotterdamsche Courant, 3 december 1863:
Heden namiddag ten 4½ ure is een ruim 50-jarig man, knecht in een molen aan de Coolvest, van de 3de verdieping van dien molen door het luik gevallen en op den grond teregt gekomen. Hij is, oogenschijnlijk slechts met ligte kneuzingen naar zijne woning vervoerd.
Ingezonden door Caroline Schaeffer, 18 mei 2021
Rotterdamsche courant, 9 februari 1867
Heden morgen is ten gevolge van den hevigen wind een roede van den molen de Hoop, op de Vest alhier, afgerukt, en gelukkig zoixder eenige ongelukken in het water van den Singel gevallen.
In 1918 werd het doodvonnis van De Hoop getekend; in dat jaar deed de rechtbank uitspraak over de onteigening van de molen. Hij moest verdwijnen voor de herinrichting van de Coolsingel (een nieuw beursgebouw).
Het was een uitzonderlijk hoge molen, nog hoger dan de Schiedamse molens! De Hoop stond aan de Coolvest, de tegenwoordige Coolsingel, ongeveer ter hoogte waar nu het World Trade Center staat. De molen hield lang stand, hoewel de omgeving sterk veranderde. Zo werd het water waaraan de molen stond gedempt en verrezen er verschillende hoge gebouwen rond de molen.
Laatste eigenaar voor de onteigening door de gemeente was H. Miete. Deze kreeg een schadevergoeding van ƒ 60.000 door de rechtbank toegewezen. De molen werd evenwel pas twee jaar later afgebroken. In de tussentijd werd de molen nog verhuurd aan de molenaars Stok en De Boer uit Hillegersberg.
Het interieur zou bij de afbraak in 1920 zijn verkocht aan een winkelier in Delft, die het in zijn eigen zaak zou hebben hergebruikt.
Bij de afbraak bleven de gevelsteen, de 2,33 m brede baard en een onderdeel van het bijgebouwtje behouden. Helaas gingen deze overblijfselen tijdens het bombardement in mei 1940 verloren.
Tekst: Rob Pols.
Volgens een krantenartikel in Het Volk van 29 mei 1920 kocht de sloper de molen voor een bedrag van 1000 gulden van de gemeente. Erik Stoop, 22 mei 2013.
De bovenas van de molen ging na de sloop naar de molen te Roeven, waar hij tot 1944 is gebruikt.
Leo Middelkoop, 30 juli 2017.
Molen 06678 f De Hoop (Rotterdam)
Ansichtkaart, collectie Nico van Dam
Molen 06678 f De Hoop (Rotterdam)
Foto, coll. Nico van Dam, het stadhuis linksvoor is nog in aanbouw
De romp van de molen reikte tot 34 à 35 m. hoogte en was de hoogste molen van Nederland op het moment van de sloop. De Hoop had volgens een illustratie van E. Rensburg minimaal vijf koppel stenen op de steenzolder.
Molenaar De Koning van De Eersteling te Hoofddorp kocht bij de sloop een koppel stenen van deze molen. Doordat in één van de stenen een grote kei zat, was deze echter niet in balans te krijgen en is tenslotte, pas ná de overplaatsing, afgedankt.
Wijlen Lou Verhage (uit St. Annaland) heeft al zijn vakmanschap op deze stenen losgelaten (een heel fraai scherpsel bracht hij aan op dat blauwe koppel) maar helaas: de steen was - zoals gezegd - niet in balans te krijgen. Hem als ligger gebruiken was blijkbaar ook niet mogelijk.
Toen Dick Prins op De Eersteling een nieuw koppel kunststenen kreeg, ging het blauwe koppel als 'statiegeld' mee naar de molensteenfabrikant.
NB De aangegeven locatie is een schatting naar de TMK.
