Molen Sint Anna / Nooit Gedacht, Nederweert

geschiedenis

toestand

verdwenen

bouwjaar

1852

verdwenen

1926

1925 verbrand 1926 restant gesloopt

geschiedenis

Met deze molen heeft ook het Weerter Land zijn Anna-trits, zij het in een wat andere betekenis dan gewoonlijk aan dat woord gegeven wordt. Er waren drie molens met deze naam, en wel: De St. Anna van Tungelroy (Tenbruggencatenummer 00183), de St. Anna van Keent (Tenbruggencatenummer 00182) en deze St. Anna.

In het boekje 'Nederweert in oude ansichten' is een foto opgenomen van een oude gekleurde kaart, voorstellend: "Bredeweg, waar de St. Annamolen stond tot 1925. Eigenaars waren H. Hobus en H. van Bussel." Nu is dat laatste maar een deel van de waarheid, want in de 73 jaren van haar bestaan heeft de molen meer eigenaars gekend dan die twee.

De geschiedenis van deze molen begon in 1851 toen landbouwer Henricus Hubertus Van de Kroon overging tot verkoop van een perceel bouwland aan Mathijs Coumans, bakker en houtmolenaar te Nederweert.
Deze liet op dit perceel in 1852 de molen bouwen.

In 1896 werd de molen verkocht aan Hendrik Hobus, een molenaar van beroep. Het is niet uitgesloten dat Hobus al in 1871 op de molen werkzaam was.

Op 18 december 1907 vroeg Henri Hobus vergunning voor het plaatsen van petroleummotor.

Al was dan de graanmalerij door het plaatsen van een motor gemoderniseerd en meer onafhankelijk gemaakt van de wind, toch schijnt Hobus op den duur niet voldoende mogelijkheden te hebben gezien in dit bedrijf. In 1910 diende hij plannen in om aan zijn molen een houtbewerkinginrichting te verbinden In het kadaster wordt dan ook voor dienstjaar 1911 vermeld, dat er bijgebouwd is.

Deze uitbreiding van de grond en wellicht het verlangen het bedrijf aan nieuwe mogelijkheden aan te passen deden Henri Hobus op 3 juli 1912 vergunning vragen voor het aanbouwen van een houten gebouwtje van 6 x 3,25 meter bij een hoogte van 2,75 meter. In dit bijgebouwtje wilde hij een locomobiel van 12 PK plaatsen. Op 18 november stuurde de Secretaris-Generaal van het Ministerie van Landbouw, Nijverheid en Handel namens de Minister aan B & W de mededeling, dat de vergunning tot het gebruik van de stoomketel was verleend.

In 1914 verpachtte Hobus zijn windgraanmolen en houtzagerij aan Alphons Timmermans die zelf te Nederweert ook een houtzaagmolen bezat. Deze Timmermans vroeg op 2 september 1914 toestemming om een sterkere motor van 25 pk te mogen gaan gebruiken voor de reeds bestaande houtzagerij en de windgraanmolen. Het gemeentebestuur gaf op 3 oktober 1914 de vergunning af.

In 1920 werd het bedrijf aan Christianus Henricus van Bussel, een graanhandelaar uit Weert, die hiermee eigenaar werd van de windgraanmolen, de houtzaagmolen en een stuk bouwland. De nieuwe eigenaar was er met zijn aanwinst zo blij mee dat hij zijn molen 'Nooit Gedacht' ging noemen.

Zo tevreden Van Bussel was met de windgraanmolen, zo weinig belangstelling legde hij aan de dag voor de houtzagerij, die meteen al in 1921 werd gesloopt. Toen dan alle vernieuwingen naar tevredenheid waren uitgevoerd, werd in 1922 Hubertus Henricus van Bussel de nieuwe bezitter van de graanmolen en een stukje bouwland, gelegen in Straterhuisveld. In 1924 kwam de molen op naam te staan van Henriette Catharina Antonia Jaspers, zonder beroep, echtgenote van Hubertus Henricus van Bussel, die toen graanhandelaar bleek te zijn, wonend aan de Kerkstraat te Nederweert.

Na 73 jaren in bedrijf te zijn geweest kwam de molen nog heel onverwacht aan haar eind tijdens een felle brand. Op 18 december 1925 omstreeks vijf uur in de ochtend werd een begin van brand ontdekt in de nabij de kom van het dorp liggende windgraanmolen van molenaar H. van Bussel-Jaspers. De molen brandde toen totaal uit en werd kort daarna geheel gesloopt.