n.v.t., silo boven op het
achtkant geplaatst,
Al jaren is er een
landbouwmechanisatiebedrijf
in de bedrijfsgebouwen gevestigd.
Op enkele balken in de molen stonden diverse teksten geschreven:
Maal hier graan tot meel
Voor arm en rijk 't is evenveel
Maar om 't ieder naar de zin te maken
En van een ieder te zijn bemind
Dat zijn de moeilijkste taken
Die men op deze aarde vindt.
Vertrouw de wereld niet
Der menschen is geen heil
Ze draaien als de wind
Hou zelf een oog in 't zeil
Een wereld zonder graan
Zou kort nog maar bestaan
Scheploon.
Neem een kleine Schepper
En schep 'n klein getal
Maar vrees den grooten Schepper
Den Schepper van 't Heelal.
De windkorenmolen op de Vecht werd omstreeks 1854 opgericht. Het was een achtkante, rietgedekte stellingmolen op een stenen onderbouw. De molen werd gebouwd door de Twellose molenaar/bakker Jan Bourgonje. In 1854 kreeg Bourgonje van de Minister van Financiën vergunning voor de bouw van de molen. Noordoostelijk van de molen, langs de Grote Wetering en aan het begin van de tegenwoordige Kerkstraat, bouwde Bourgonje het bijbehorende muldershuis. In dit pand werd de bakkerij gevestigd. Van de molen en het muldershuis werd in 1900 een later nageschilderde foto gemaakt.
In 1884 werd het Vechtse molen- en bakkersbedrijf met de vaste goederen gekocht door Lambertus Koekkoek. Deze was afkomstig van de Griftse watermolen te Vaassen en niet in het windbedrijf ingevoerd. Om die reden ging Koekkoek de koop aan onder de speciale conditie dat Bourgonje nog acht jaar op de molen zou blijven om hem te leren omgaan met de windgedreven stellingmolen. Lambertus Koekkoek exploiteerde zowel de molen als bakkerij.
Het bakkersbedrijf werd omstreeks 1921 overgenomen door zijn dochter Hendrika Koekkoek. Deze was gehuwd met Wilhelmus Bouwmeester. Uit dit huwelijk werden drie dochters geboren, van wie er een trouwde met Wilhelmus Brummelhuis. Diens Zoon Edwin Brummelhuis nam omstreeks 1983 het bakkers- en winkelbedrijf over en zette in het aloude, maar intussen verbouwde, muldershuis als “warme bakker” de familietraditie voort. Edwin stopte in 1999 met de bakkerij en emigreerde naar Canada. Nu zit er een meubel-restauratiebedrijf in.
De molen droeg Lambertus Koekkoek in 1924 over aan zijn enige zoon Gerhardus Koekkoek.
Lambertus Koekkoek, die ook kerkmeester van de plaatselijke St. Antoniusparochie was, trok zich nadien bij zijn dochter terug in het oude muldershuis. Gerhardus Koekkoek betrok een nieuw gebouwde woning aan de Kerkstraat. Hij liet de Vechtse windkorenmolen in 1928 voorzien van een stoommachine op Brons-motorkracht. Dit was de eerst hulpkracht van de tot dan geheel windgedreven molen. Ofschoon de nieuwe “vinding” door sommige boeren met enige scepsis werd bezien, veroorzaakte de stoommachine een afname van het gebruik van de windmolen als windgedreven maalinrichting. Eerst tijdens de Tweede Wereldoorlog werd de windmolen als zodanig weer volop gebruikt bij gebrek aan motorolie. Kort voor de oorlog waren de wieken juist voorzien van zelfzwichtende Ten Have-remkleppen ter regulering van de snelheid.
Bij de bevrijding in 1945 schoten de Canadezen op, de door Duitse soldaten betrokken molen, Hierdoor raakten beide roeden beschadigd. Na de oorlog werd de rest van de wieken verwijderd en vond het maalwerk plaats met door motorkracht gedreven molenstenen. In 1959 werd het Vechtse molenbedrijf overgenomen door de enige zoon van Gerhardus Koekkoek. Deze Lambertus Hermanus Koekkoek liet het achtkant in 1964 afbreken en bouwde op de overgebleven stenen onderbouw een moderne silo. De aldaar gevestigde veevoederfabriek ging in 1988 dicht. Lambertus Hermanus Gehardus Koekkoek was de laatste molenaar, hij overleed op 6 december 2009. Op de plek van de molen wil men woningbouw realiseren.
informatie: P.J.A. Bevers.
De molenromp en het resterende pakhuis/maalderij zijn ernstig vervallen, de gemeente Voorst wil als eigenaar een nieuwe bestemming vinden. De locatie maakt deel uit van een bouwplan voor 27 woningen, maar ondanks dat de gebouwen in de weg staan wil de gemeente ze niet slopen. Plaatselijk Belang De Vecht is daar echter niet langer tegen.
Bron: Molenwereld feb. 2015 blz. 48.
In 2017 werd het maalderijgebouw afgebroken. Ook van de molenromp werd het grootste gedeelte afgebroken. Van de muren rest slechts een deel van ongeveer een meter hoog.
Informatie van Nico Jurgens, 18 april 2018
In het pand zijn nog duidelijk gaten in de muur waar te nemen van de beschietingen uit de Tweede Wereldoorlog
.