Het complex bestaat uit twee afzonderlijke waterradmolens.
De kleinste linker molen was voorheen oliemolen en is in 1920 veranderd in een korenmolen. De rechter molen bevindt zich op het zgn. Eiland en is een koren- en pelmolen.
De molens en hun voorgangers hebben van oudsher behoord tot de goederen van de heerlijkheid Borculo, welke eind 14e eeuw in bezit kwam van het geslacht Van Bronckhorst. Borculo kwam via vererving in 1777 in bezit van Stadhouder Willem IV van Oranje.
In 1812, tijdens het tijdperk van het Franse keizerrijk, werd het complex bij publieke veiling verkocht aan G.J. Thin van Keulen en H. van der Sluijs.
Omstreeks 1875 werd in het rechter molengebouw een cichoreifabriek ondergebracht, die in 1880 afbrandde. In 1881 werd zij herbouwd.
Op 10 augustus 1925 verwoestte een enorme windhoos een groot deel van Borculo. De schade bij de watermolens bleef beperkt: alle dakpannen waren verdwenen maar de rest bleef intact.
In 1957 kwam de gemeente Borculo in bezit van het gehele molencomplex en liet het in 1966 restaureren, wat in 1970 werd afgerond. In dit molengebouw is al vele jaren een bistro gevestigd.
Eind 2008 werden beide molengebouwen door de gemeente Berkelland aan de restauranthouders verkocht. Inmiddels is dat anders geregeld, maar de restauranthouders bedienen in principe de molen. Stuw, waterwerken én -rechten zijn altijd eigendom gebleven van de gemeente.
In 2025 vernieuwde de fa. Vaags en Groot Wesseldijk het gehele waterrad. Op 16 mei dat jaar nam men dit feestelijk in gebruik.
