De eerste vermelding van de windvolmolen in Ruinen dateert uit 1713: in de Schultengerechten van dat jaar wordt Jan Jannis Vulder genoemd. Bij een lening in 1739 werd de molen als onderpand gebruikt: "ten onderpand gestelt alle sijne goederen, en in specie sijn vulmole en de grond en gehuize daar op staande."
De molen stond op enige afstand van het dorp, op een natuurlijke hoogte (poeste) in het heideveld Geuzingerveld tussen Ruinen en Ansen. De molen staat op de kaart van Corn. John Krayenhoff (1774), hij stond even ten noordwesten van de huidige woonboerderij op Armstraat 29.
In het midden van de 18e eeuw bracht Jan Vulder stukken heide rond de molen in cultuur.
Begin 19e eeuw verdween de molen. Op de kadasterkaart van 1832 staat nog wel de Vulmolenkamp vermeld, in bezit van Jan Frederiks Nijboer, een nakomeling van de Vulders. Bij oudere inwoners van Ruinen en Ansen is de akkernaam Vulmolenkamp nog bekend. Ook was er het Vulmervène, ook wel Vulmeulenvèenten genoemd, waarschijnlijk werd het water uit het veentje gebruikt voor het wassen van de gevolde stoffen.
In de 20e eeuw werden er bij graafwerk soms gebakken metselstenen gevonden. De poeste waarop de molen stond, werd bij een herontginning omstreeks 1950 geheel afgegraven. Het veentje werd gedempt, maar hier is nog wel een laagte in het landschap waar te nemen.
Bron: Afhankelijk van mijnheer den wind. De verdwenen molens van Ruinen, Echten, Pesse en Ansen, Bertus Mos, Jan Tissing (in herinnering) en Henk Tissing. Stichting het Drentse Boek 2014.
